Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 04.djvu/249

 — Już nawróciłeś się pan? — spytał z półuśmiechem Dębicki.
 — No, tego nie będzie. Ale zwrócił mi pan uwagę, że przed śmiercią mogę zwarjować, i to... otrzeźwiło mnie. Nie dziwcie mi się — mówił Brzeski. — Od kilku tygodni jestem sam, wciąż oblegany przez myśl o śmierci... Tymczasem człowiek jest zwierzęciem towarzyskiem, no — i nie może zajmować się ciągle jednym tematem.
 — Zdzisiu — zawołała Madzia — ja ci przysięgam, że będziesz zdrów... Prawda, panie profesorze, że on nie ma suchot?...
 — Być może.
 — Ach, gdyby tak było... gdyby on chciał się leczyć i zaczął tak myśleć, jak pan profesor, wie pan co?... Wyszłabym za pana! — rzekła Madzia z zapałem.
 — Szkoda fatygi — odpowiedział Dębicki. — Ale zechciej tylko pani wyjść zamąż, a wyswatam cię i to dobrze...
 — Nigdy... — odparła ciszej, a na jej twarzy odmalował się taki żal, że Dębicki postanowił więcej nie poruszać tego przedmiotu.
 Dębicki pożegnał siostrę i brata i wyszedł, obiecując przyjść do hotelu Europejskiego, gdzie mieszkał Brzeski. Gdy już był na schodach, wybiegła za nim Madzia i zapytała szeptem, mocno ściskając go za rękę:
 — Cóż pan myśli o Zdzisławie?...
 — Zdaje mi się, że on jest ciężko chory.
 — Ależ chodzi... mówi...
 Dębicki wzruszył ramionami i zaczął powoli złazić ze schodów.
 Gdy Madzia wróciła do pokoiku, brat odezwał się z oburzeniem:
 — Zabawna jesteś z temi sekretami na korytarzu. Wiem, że pytałaś o moje zdrowie. Ale cokolwiek odpowiedziałby ci ten twój filozof, nie zmieni mego przekonania. Jestem ska-