Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 04.djvu/250

zany, to darmo... Umrę lada tydzień. Ale swoją drogą stary oddał mi przysługę. Już potrafię zapełnić sobie resztę czasu, rozmyślając o jego wierze w życie przyszłe... Szczęśliwy człowiek — idealista... optymista!... My, dzisiejsi, nie potrafimy być takimi.
 — Więc ty nie wierzysz temu, co on mówił? — spytała zdziwiona Madzia.
 — Moje dziecko, to są stare hipotezy, ale nie dowody, a jeszcze mniej — fakta. Wierzy się faktom, nie frazesom.
 — Wiesz, Zdzisław — rzekła nagle Madzia — ja zatelegrafuję do tatki, że tu jesteś...
 Brat porwał ją za ręce.
 — Niech cię Bóg broni!... — zawołał z wybuchem gniewu. — Ja uciekam zagranicę, ażeby nie spotkać rodziców...
 — Więc ja pojadę z tobą... Mam pieniądze...
 — Nie po-je-dziesz!... — odparł stanowczo. — Pozwólcie mi przynajmniej umrzeć, jak mi się podoba. Nie chcę pożegnań... łez... awantur...
 — Zdzisławie!...
 — Słuchaj, Madziu... musimy rozciąć tę sprawę raz na zawsze. Gdybyś zawiadomiła ojca, czy matkę, gdyby kto z nich tu przyjechał, albo gdybyś uparła się jechać ze mną, przysięgam, że otruję się... Zrozumiałaś?
 Madzia zaczęła cicho płakać.
 — Pocieszaj mnie, jak chcesz — mówił w rozdrażnieniu — sprowadzaj Dębickiego (byle nie doktorów...), rób ze mną, co ci się podoba, ale — żadnych scen, żadnych czułości... Tak długo żyłem bez was, że śmierć między wami uważałbym za torturę dla siebie...
 — Jakże, więc mamy cię opuścić?...
 — Musicie... a ty przedewszystkiem...
 — Ach, co mówisz? — zawołała, całując go po rękach.
 — Dosyć... proszę cię... Nie dręcz mnie łzami, bo... wy-