Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 04.djvu/256

 Dopóki mnie kładą na kanapie — dodał spokojnie — a sami nie kładą się na mnie, dopóki nie widzę ich głupich min, jeszcze mogę się łudzić... Dopiero ich auskultatory, młotki, podniesione brwi i katowska delikatność przypominają mi, że nieodwołalnie jestem skazany...
 — Ależ, Zdzisiu, ty nie jesteś tak chory... Poproś więc kilku najlepszych i wprost zażądaj, ażeby powiedzieli prawdę...
 — Niech djabli wezmą ich prawdę... Już próbowałem tego. W pierwszej chwili każdy mówi, że to nic; później, kiedy go nacisnę, przyznaje, że jestem śmiertelnie chory, a wkońcu, myśląc, że mnie zbyt przeraził, chce wszystko obrócić w żart.
 Gdy to mówił, na twarzy wystąpiły mu silne wypieki. Zaczął chodzić po pokoju i prawić rozdrażnionym głosem:
 — Naco mi lekarze?... Myślisz, że nie mam książek, że nie wystudjowałem suchot i nie badam siebie?... Nad wieczorem gorączka, nad ranem poty, brak apetytu, oddech przyśpieszony i nieregularny, puls to samo, ciągle strata na wadze...
 — Ale mało kaszlesz... — wtrąciła Madzia.
 — Coto znaczy!
 — I przecie pomimo osłabienia jesteś silny...
 — Chwilowa poprawa, po której znowu się pogorszy.
 — Więc ty nie chcesz się leczyć! — zawołała Madzia z rozpaczą.
 — Owszem — odparł — chcę. Kazali jechać do Meranu — jadę. Tam zbada mnie Tapeiner, jedyny znawca suchot, i powie zdanie, do którego się zastosuję.
 Madzia złożyła ręce i patrząc na brata pełnemi łez oczyma, rzekła błagalnym głosem:
 — Ja z tobą pojadę do Meranu... Ja mam pieniądze...
 Zdzisław zamyślił się.
 — Owszem — odpowiedział. — Po konsultacji z Tapeinerem napiszę po ciebie.
 — Poco?... Ja teraz chcę jechać... Ja...