Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 04.djvu/302

 Zdzisław, mówiąc to, machnął ręką. Dębicki przypatrywał mu się i milczał.
 Brzeski poszedł do swej walizy, wydobył sporą kopertę i podając ją profesorowi, rzekł:
 — Mam do pana prośbę. Tu jest moje świadectwo ubezpieczenia na dwadzieścia tysięcy rubli i kwity. Niech pan to weźmie do siebie. Gdyby mnie spotkała w drodze jaka nieprzyjemność...
 Dębicki schował kopertę do kieszeni.
 — Te pieniądze będą dla rodziców i młodszej siostry. Prócz nich, mam trzy tysiące rubli gotówką, które chciałbym zostawić Madzi. W razie wypadku, przyszlę na ręce pańskie przekaz... Już niech ona to ma... przyda jej się... I niech jej pan radzi, ażeby wyszła zamąż...
 — Gdyby tylko chciała! — odparł Dębicki.
 — Śmieszne są dzisiejsze panny — mówił Brzeski. — Każdej zdaje się, że jest powołaną do wielkich rzeczy, a nie wiedzą o tem, że największą sztuką jest wychować — zdrowe dzieci. Nie chcę, ażeby moja siostra zestarzała się na propagowaniu emancypacji!...
 Niedługo wróciła Madzia z miasta. Dębicki pożegnał ich, obiecując przyjść wieczorem.
 — Kupiłam ci — prawiła Madzia — dwa trykotowe ubrania (ażebyś się nie zaziębił), sześć koszul, tuzin skarpetek i chustek...
 Zdzisław uśmiechnął się.
 — Zaraz wszystko to przyniosą z magazynu. A tu — dodała — masz tuzin kopert i papieru listowego.
 Usiadła przy stole i zaczęła pisać na kopertach swój adres.
 — Dostałaś bzika? — zapytał brat, przypatrując się tej szczególnej robocie.
 — Wcale nie — odparła. — Ale ponieważ musisz do mnie codzień wysyłać list, więc ułatwiam ci robotę... Nawet nie list. Napisz tylko: jestem tu a tu zdrów... i datę. A naj-