Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 04.djvu/317

 „Poco tu się oglądasz, gdy nie tu jest miejsce twojego spoczynku...“
 — A więc nie u szarytek...
 „W niebieskich krainach powinno być mieszkanie twoje, a na wszystko, co jest ziemskiem, tylko jak w przechodzie spoglądać należy. Mija wszystko i ty także...“
 — Mam umrzeć?... Wola Boska!...
 Zaciekawiona, wyszukała rozdziału: „O rozpamiętywaniu śmierci.“
 „Prędko tu bardzo koniec z tobą nastąpi, obacz, co z innych miar z tobą się dzieje: dziś jest człowiek, jutro go już nie widać. A gdy z oczu zniknie, mija rychło i w pamięci...
 „W poranku mniemaj, że nie dożyjesz wieczora, wieczór zaś nie śmiej sobie obiecywać następnego poranka...“
 — Jak biedny Zdzisław!...
 „Zawsze więc bądź gotowa i żyj tak, aby cię znienacka śmierć zaskoczyć nie mogła...“
 — On tak żyje... Czyliżby naprawdę odgadywał?...
 Poczuła ból w sercu i ażeby dodać sobie otuchy, wybrała inny rozdział:
 „Dobrze to jest, że doświadczamy niekiedy przykrości i ucisków; albowiem budzą one czułość w sercu człowieka...
 — To samo mówił Dębicki — pomyślała Madzia.
 „...ostrzegając go, że jest wygnańcem, że na tym świecie nic takiego niema, na czemby oparł nadzieję.“
 — Nawet na Zdzisławie?... — rzekła ze smutkiem jeszcze głębszym.
 „Kiedy człowiek dobrej woli przykrościami lub złemi myślami jest dręczony...
 — O, bardzo jestem dręczona!
 „...wtedy czuje, jak mu jest potrzebnym Bóg, bez którego żadne dobro otrzymać się nie może. Wtedy w nędzy swojej smuci się, jęczy i modli... Wtedy dopiero spostrzega na-