Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 04.djvu/335

 W tej chwili Ada upadła na kolana, objęła brata za nogi i całując je, szeptała z płaczem:
 — Ty mój bracie jedyny... mój ojcze... moja matko... Ach, jak ja ciebie kocham!...
 Solski podniósł ją, zaprowadził na kanapę, otarł łzy i tuląc ją, odparł:
 — Czy naprawdę myślałaś, że byłbym zdolny przeszkadzać ci do szczęścia?
 — I ty to mówisz, Stefku, ty?... Więc on może prosić cię o moją rękę?...
 — Naturalnie. Jestem przecież twoim opiekunem.
 Ada jeszcze raz chciała upaść bratu do nóg, lecz nie pozwolił. Zdjął z niej kapelusz, okrywkę i stopniowo uspokoił, tak, iż odzyskała dobry humor.
 — Boże!... — mówiła — jak ja już dawno nie śmiałam się...
 Na herbatę do gabinetu Ady przywlókł się Dębicki. Gdy służba odeszła i zostali tylko we troje, Solski, widocznie wzruszony, zapytał:
 — Cóż z panną Magdaleną, profesorze?...
 — A no... nic. Wstępuje do szarytek. Ojciec pozwolił; dziś pisali jakieś podania...
 Solskiemu twarz pociemniała.
 — On zawsze spokojny... — wtrąciła Ada.
 Dębicki podniósł na nich łagodne oczy.
 — Dlaczego miałbym mówić inaczej?... — odpowiedział. — Przecież i jej należy się, jeżeli nie szczęście, to przynajmniej spokój...
 A po chwili milczenia dodał:
 — Chorzy, kalecy, zwierzęta, nawet przestępcy znajdują przytułek i odpowiednie warunki bytu. Z jakiejże racji dusza wyjątkowo szlachetna ma być pozbawiona tych praw?...
 — Jakto? — wybuchnął Solski — więc sądzisz pan, że habit...