Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 04.djvu/344

 — Trzysta tysięcy!... — krzyknął major, ostro patrząc na matkę Apolonję. — Dlaczego nie możesz wyjść zamąż?
 Madzia milczała.
 — Widzę — rzekł starzec, siniejąc — że tej dziewczynie spętano nietylko wolność, ale nawet język... Niechże pani będzie łaskawa zrobi cud, ażeby nam wyjaśniła przyczynę swego postanowienia — zwrócił się do szarytki.
 — Moje dziecko — rzekła matka Apolonja — powiedz panom, dlaczego nie chcesz wyjść zamąż.
 Madzia spojrzała na matkę Apolonję błagalnym wzrokiem; ale staruszka miała spuszczone oczy.
 — Trzeba koniecznie?... — spytała Madzia.
 — Tak.
 — Nie mogę wyjść zamąż... — zaczęła Madzia głosem drżącym i bezdźwięcznym — nie mogę wyjść zamąż, bo...
 — Bo co?... — spytał major.
 — Bo należałam do innego — dokończyła Madzia.
 Dębicki obejrzał się za kapeluszem, doktór podniósł smutne oczy na córkę, matka Apolonja patrzyła w ziemię... Tylko major nie stracił otuchy.
 — Cóż to znaczy: należałam do innego? Powiedz, już niema co taić...
 — Jeden pan... — zaszlochała Madzia — jeden pan całował mnie...
 Zakryła twarz rękoma i odwróciła się od swoich sędziów.
 — Ile razy tak było?... — spytała matka Apolonja.
 — Raz, ale... bardzo długo...
 — Jak długo?
 — Może z pięć... może z dziesięć minut...
 — Nie może być... — mruknął Dębicki. — Zbyt długo zatamowany oddech...
 — Et!... głupiutka jesteś, kochanko — westchnął major. — Ażeby zaś pan Solski miał jeszcze jeden powód do zazdrości, to...