Strona:PL Bolesław Prus - Emancypantki 04.djvu/345

 Objął Madzię i pocałował w oba policzki zalane łzami.
 — Biegnij teraz na rynek — mówił — i każ otrąbić, żem cię całował... Moje dziecko, gdyby na niebie zapisywano: ile razy całujemy ładne dziewczęta, nigdy nie zobaczylibyśmy słońca... Takie zebrałyby się chmury z napisów.
 — Możesz odejść, Madziu — odezwała się matka Apolonja.
 Madzia zniknęła za drzwiami.
 — No, dobrze — znowu zabrał głos major. — Wyprawiłaś pani dziewczynę, a tymczasem my nic nie wiemy...
 — Szanuję wiek pański — odparła zakonnica — ale...
 — Naprzód nie szanuj pani mego wieku, bo niewiadomo, kto z nas starszy... Powtóre...
 — A powtóre — przerwała stanowczo matka Apolonja — tylko jedno z nas może pozostać w tym pokoju: pan, albo ja...
 Major osłupiał. Wnet jednak, zebrawszy myśli, rzekł do Dębickiego:
 — Nie mówiłem, że bylem odezwał się przy babach — zaraz wypychają mnie za drzwi?...
 Prędko wybiegł na dziedziniec i zaczął nabijać tytoniem ogromną fajkę, którą dotychczas ukrywał pod paltotem.
 — Bardzo panią przepraszam — odezwał się zakłopotany doktór — za mego przyjaciela. Ale starzec... jak dziecko...
 — Proszę pana — rzekła z uśmiechem zakonnica — widujemy gorzej chorych...
 — Z czemże wracamy? — wtrącił Dębicki, kolejno spoglądając na doktora i na szarytkę.
 Matka Apolonja wzruszyła ramionami.
 — Słyszeli panowie — odparła. — Myślę jednak, że przedewszystkiem biedne to dziecko musi się uspokoić.
 — I ja tak sądzę.
 — Nadto zaś — dodała zakonnica — mojem zdaniem... należałoby powtórzyć panu Solskiemu dzisiejszą rozmowę...
 — Zapewne... tak... — odpowiedział profesor.