Strona:PL Bolesław Prus - Faraon 01.djvu/045

a gdy zbliżyli się do miejsca, gdzie sztab następcy z powodu skarabeuszów wszedł do wąwozu, na szosie już nie było nikogo.
 Wtedy Ramzes skinął na Tutmozisa i, wskazując mu łysy pagórek, szepnął:
 — Pójdziesz tam, do Sary...
 — Rozumiem.
 — I powiesz jej ojcu, że oddaję mu folwark pod Memfisem.
 — Rozumiem. Pojutrze będziesz ją miał.
 Po tej wymianie zdań Tutmozis cofnął się ku maszerującym za świtą wojskom i zniknął.
 Prawie naprzeciw wąwozu, do którego z rana wjechały machiny wojenne, o kilkanaście kroków za szosą, rosło nieduże, choć stare drzewo tamaryndowe. W tem miejscu zatrzymała się straż, poprzedzająca książęcą świtę.
 — Czy znowu spotkamy się ze skarabeuszami?... — zapytał ze śmiechem następca tronu ministra.
 — Zobaczymy — odparł Herhor.
 Jakoż zobaczyli: na wątłem drzewie wisiał nagi człowiek.
 — Cóż to znaczy? — zawołał wzruszony następca.
 Pobiegli do drzewa adjutanci i przekonali się, że wisielcem jest ów stary chłop, któremu wojsko zasypało kanał.
 — Słusznie powiesił się! — krzyczał między oficerami Eunana. — Czybyście uwierzyli, że ten nędzny niewolnik ośmielił się schwytać za nogi jego dostojność ministra!...
 Ramzes usłyszawszy to, zatrzymał konia. Następnie zsiadł i zbliżył się do złowrogiego drzewa.
 Chłop wisiał z głową wyciągniętą naprzód; miał usta szeroko otwarte, dłonie zwrócone do widzów, a w oczach zgrozę. Wyglądał jak człowiek, który chce coś powiedzieć, ale mu głosu zabrakło.
 — Nieszczęśliwy! — westchnął ze współczuciem książę.
 Gdy wrócił do orszaku, kazał sobie opowiedzieć historję chłopa, a później przez długi czas jechał milczący.