Strona:PL Bolesław Prus - Faraon 01.djvu/059

a nam, ich panom, żaden Fenicjanin nie pożyczy miedzianego utena.
 — Nie żartuj. Gdybyś widział oblicze tego chłopa, nie zasnąłbyś jak i ja...
 Wtem zdołu, z pomiędzy gęstwiny, odezwał się głos niezbyt silny, lecz wyraźny:
 — Niech błogosławi cię, Ramzesie, jedyny i wszechmocny Bóg, który nie ma imienia w ludzkim języku, ani posągów w świątyniach!...
 Obaj młodzieńcy, zdumieni, wychylili się.
 — Kto jesteś?... — zawołał książę.
 — Jestem skrzywdzony lud egipski — powoli i spokojnie odpowiedział głos.
 Potem wszystko ucichło. Żaden ruch, żaden szelest gałęzi nie zdradzał ludzkiej obecności w tem miejscu.
 Na rozkaz księcia wybiegła służba z pochodniami, spuszczono psy i przeszukano wszystkie zarośla, otaczające dom następcy. Ale nie było nikogo.
 — Kto to mógł być?... — pytał Tutmozisa wzruszony książę. — Może duch tego chłopa?...
 — Duch?... — powtórzył adjutant. — Nigdy nie słyszałem gadających duchów, choć nieraz trzymałem straż przy świątyniach i grobach. Prędzej przypuszczałbym, że ten, który odezwał się do nas, jest jakimś twoim przyjacielem.
 — Dlaczegóżby się ukrywał?
 — A co ci to szkodzi? — rzekł Tutmozis. — Każdy z nas ma dziesiątki, jeżeli nie setki niewidzialnych wrogów. Dziękuj więc bogom, że masz choć jednego niewidzialnego przyjaciela.
 — Nie zasnę dziś... — szepnął wzburzony książę.
 — Dajże spokój... Zamiast biegać po tarasie, usłuchaj mnie i legnij. Widzisz, sen — to poważne bóstwo i nie wypada mu gonić za tymi, którzy biegają jelenim krokiem. Gdy się zaś położysz na wygodnej kanapie, sen, który lubi wygodę, siądzie