Strona:PL Bolesław Prus - Faraon 01.djvu/068

sięć talentów, wielki łańcuch i... dwa greckie pułki, z któremi będziesz robił ćwiczenia.
 Książę osłupiał, lecz po chwili zapytał stłumionym głosem:
 — A korpus Menfi?...
 — Za rok powtórzymy manewry, a jeżeli nie popełnisz żadnego błędu w prowadzeniu wojska, dostaniesz korpus.
 — Wiem, to zrobił Herhor!... — zawołał następca, ledwie hamując się z gniewu.
 Obejrzał się wkoło i dodał:
 — Nigdy nie mogę być sam z tobą, mój ojcze... Zawsze między nami znajdują się obcy ludzie...
 Faraon zlekka poruszył brwiami, i jego świta znikła, jak gromada cieniów.
 — Co masz mi do powiedzenia?
 — Tylko jedno, ojcze... Herhor jest moim wrogiem... On oskarżył mnie przed tobą i naraził na taki wstyd!...
 Mimo pokornej postawy, książę gryzł wargi i zaciskał pięści.
 — Herhor jest moim wiernym sługą, a twoim przyjacielem. Jego to wymowa sprawiła, że jesteś następcą tronu. To — ja — nie powierzam korpusu młodemu wodzowi, który pozwolił odciąć się od swojej armji.
 — Połączyłem się z nią!... — odparł zgnębiony następca. — To Herhor kazał okrążyć dwa żuki...
 — Chcesz więc, ażeby kapłan wobec wojska lekceważył religję?
 — Mój ojcze — szeptał Ramzes drżącym głosem — ażeby nie zepsuć pochodu żukom, zniszczono budujący się kanał i zabito człowieka.
 — Ten człowiek sam podniósł rękę na siebie.
 — Ale z winy Herhora.
 — W pułkach, które tak umiejętnie zgromadziłeś pod Pi-Bailos, trzydziestu ludzi umarło ze zmęczenia, a kilkuset jest chorych.