Strona:PL Bolesław Prus - Faraon 01.djvu/095

 — Straszne rzeczy!... — zawołała Tafet. — Poganie napadli twój dom, a jeden uderzył kamieniem Sarę...
 — Jacy poganie?...
 — A ci... Egipcjanie! — objaśniła Tafet.
 Książę rzucił jej spojrzenie pełne wzgardy. Lecz wnet opanowała go wściekłość.
 — Kto uderzył Sarę? kto rzucił kamień?... — krzyknął, chwytając za ramię murzyna.
 — Tamci z nad rzeki... — odparł niewolnik.
 — Hej, dozorcy!... — wołał zapieniony książę — uzbroić mi wszystkich ludzi na folwarku i dalej na tę zgraję!...
 Murzyn znowu pochwycił swój topór, dozorcy zaczęli wywoływać parobków z zabudowań, a kilku żołnierzy ze świty księcia machinalnie poprawili miecze.
 — Na miłość boską, co chcesz uczynić?... — szepnęła Sara, wieszając się na szyi księcia.
 — Chcę pomścić cię... — odparł. — Kto uderza w moją własność, we mnie uderza...
 Tutmozis pobladł i kręcił głową.
 — Słuchaj, panie — odezwał się — a jakże po nocy i w tłumie poznasz ludzi, którzy dopuścili się zbrodni?
 — Wszystko mi jedno... Motłoch to zrobił i motłoch będzie odpowiadał...
 — Tak nie powie żaden sędzia — reflektował Tutmozis. — A przecie ty masz być najwyższym sędzią...
 Książę zamyślił się, jego towarzysz mówił dalej.
 — Zastanów się, coby jutro powiedział nasz pan, faraon?... A jaka radość zapanowałaby między wrogami Egiptu, ze wschodu i zachodu, gdyby usłyszeli, że następca tronu, prawie pod królewskim pałacem, napada w nocy swój lud?...
 — O, gdyby mi ojciec dał choć połowę armji, umilkliby na wieki wrogowie nasi we wszystkich stronach świata!... — szepnął książę, uderzając nogą w ziemię.
 — Wreszcie... przypomnij sobie tego chłopa, który się po-