Strona:PL Bolesław Prus - Faraon 01.djvu/100

 Kiedy następca przekroczył bramę, spostrzegł gromadkę kobiet, które myły i karmiły jakiegoś więźnia. Nagi ten człowiek, podobny do szkieletu, siedział na ziemi, trzymając ręce i nogi w czterech otworach kwadratowej deski, która zastępowała kajdany.
 — Dawno ten człowiek tak cierpi? — zapytał książę.
 — Dwa miesiące — odparł nadzorca.
 — A długo jeszcze ma siedzieć?
 — Miesiąc.
 — Cóż on zrobił?
 — Zelżył urzędnika, zbierającego podatki.
 Książę odwrócił się i ujrzał drugą gromadę, złożoną z kobiet i dzieci. Między nimi był stary człowiek.
 — Czy to są więźniowie?
 — Nie, najdostojniejszy panie. To jest rodzina, oczekująca na zwłoki przestępcy, który ma być uduszony... O, już prowadzą go do izby... — mówi nadzorca.
 Potem, zwróciwszy się do gromadki, rzekł:
 — Bądźcie jeszcze chwilkę cierpliwi, kochani ludzie, zaraz dostaniecie ciało.
 — Bardzo dziękujemy ci, zacny panie — odparł stary człowiek, zapewne ojciec delikwenta. — Wyszliśmy z domu wczoraj wieczorem, len został nam w polu, a tu rzeka przybiera!...
 Książę pobladł i zatrzymał się.
 — Wiesz — zwrócił się do nadzorcy — że mam prawo łaski?
 — Tak, erpatre — odpowiedział nadzorca, kłaniając się, a potem dodał: — Według praw, na pamiątkę twojej bytności w tem miejscu, synu słońca, dobrze prowadzący się a skazani za obrazę religji lub państwa, powinni otrzymać ulgi. Spis tych ludzi będzie złożony u stóp waszych w ciągu miesiąca.