Strona:PL Bolesław Prus - Faraon 01.djvu/144

 Po odjeździe urzędnika książę ziewnął i, oglądając się dokoła znudzonym wzrokiem, rzekł do siebie:
 — Zrobiłem, com mógł... A teraz nic nie będę robił, jeśli potrafię...
 W tej chwili od strony budynków folwarcznych doleciał księcia cichy jęk i gęste uderzenia. Ramzes odwrócił głowę i zobaczył, że dozorca parobków, Ezechjel, syn Rubena, wali kijem jednego ze swoich podwładnych, uspakajając go przytem:
 — A cicho!... a milcz, ty podłe bydlę!...
 Bity zaś parobek, leżąc na ziemi, zatykał ręką usta, aby nie krzyczeć.
 Książę, w pierwszej chwili, rzucił się jak pantera w stronę budynków. Nagle stanął.
 — Cóż mu zrobię?... — szepnął. — Przecież to folwark Sary, a ten Żyd jest jej krewnym...
 Przygryzł usta i skrył się między drzewami, tem bardziej, że egzekucja była już skończona.
 — Więc to tak gospodarują pokorni Żydzi?... — myślał książę. — Więc to tak?... Na mnie patrzy jak wystraszony pies, a bije parobków? Czy oni wszyscy tacy?...
 I pierwszy raz zbudziło się w duszy Ramzesa podejrzenie, że i Sara pod pozorami dobroci może ukrywać obłudę.
 W Sarze istotnie zachodziły pewne zmiany, przedewszystkiem moralne.
 Od pierwszej chwili, kiedy spotkała księcia w pustynnej dolinie, Ramzes podobał się jej. Lecz uczucie to naraz umilkło pod wpływem ogłuszającej wiadomości, że ten piękny chłopiec jest synem faraona i następcą tronu. Gdy zaś Tutmozis ułożył się z Gedeonem o zabranie jej do domu księcia, Sara wpadła w stan oszołomienia.
 Za żadne skarby, za cenę życia nie wyrzekłaby się Ramzesa, lecz nie można powiedzieć, ażeby go kochała w tej epoce. Miłość potrzebuje swobody i czasu do wydania najpiękniej-