Strona:PL Bolesław Prus - Faraon 01.djvu/241

stało wino, przewrócił kilka dzbanów bardzo kosztownych, a sam tak się spił, że...
 — Że co?... — spytał książę.
 — Że umarł.
 Następca zerwał się z krzesła.
 — I ty wierzysz — zawołał — że on sam zapił się na śmierć?...
 — Muszę wierzyć, bo nie mam dowodów, że go zabito — odpowiedział Tutmozis.
 — Ale ja ich poszukam!... — wybuchnął książę.
 Biegał po komnacie i parskał, jak rozgniewane lwiątko.
 Gdy nieco uspokoił się, rzekł Tutmozis:
 — Nie szukaj, panie, winy tam, gdzie jej nie widać, bo nawet świadków nie znajdziesz. Gdyby ktoś w rzeczy samej z rozkazu nomarchy zadławił tego robotnika, nie przyzna się, sam umarły także nic nie powie, a zresztą, cóżby znaczyła jego skarga na nomarchę!... W tych warunkach żaden sąd nie zechce rozpoczynać śledztwa...
 — A jeżeli ja każę?... — spytał namiestnik.
 — W takim razie przeprowadzą śledztwo i dowiodą niewinności Sofry. Poczem ty, panie, będziesz zawstydzony, a wszyscy nomarchowie, ich krewni i służba zostaną twoimi wrogami.
 Książę stał na środku pokoju i myślał.
 — Wreszcie — mówił Tutmozis — wszystko zdaje się przemawiać za tem, że nieszczęsny Bakura był pijakiem, albo warjatem, a nadewszystko — człowiekiem obcego pochodzenia. Bo czyliż rodowity i przytomny Egipcjanin, choćby przez rok nie pobierał żołdu i dwa razy tyle dostał kijów, czy ośmieliłby się wpadać do pałacu nomarchy i z takim wrzaskiem wzywać ciebie?...
 Ramzes pochylił głowę, a widząc, że w drugim pokoju są dworzanie, rzekł zniżonym głosem:
 — Czy ty wiesz, Tutmozisie, że od czasu jak wyruszyłem