Strona:PL Bolesław Prus - Faraon 01.djvu/245

i przez otwór w suficie widać było konstelację Lwa, a w niej jasną gwiazdę Regulusa. Muzyka arf wzmogła się.
 — Czy bogowie wybierają się do mnie w odwiedziny?... — pomyślał z uśmiechem Ramzes.
 W otworze sufitu błysnęła szeroka smuga światła; było ono mocne, lecz łagodne. W chwilę później, ukazała się w górze lektyka w formie złotej łodzi, niosącej altankę z kwiatów; słupy były okręcone girlandami z róż, dach z fiołków i lotosów.
 Na sznurach, spowitych zielonością, złota łódź bez szmeru opuściła się do sypialnej komnaty. Stanęła na podłodze, a z pod kwiatów wyszła niepospolitej piękności naga kobieta. Ciało jej miało ton białego marmuru; od bursztynowej fali włosów płynęła woń upajająca.
 Kobieta, wysiadłszy ze swej napowietrznej lektyki, uklękła przed księciem.
 — Jesteś córką Sofry?... — spytał jej następca.
 — Prawdę mówisz, panie...
 — I mimo to przyszłaś do mnie!
 — Błagać cię, ażebyś przebaczył memu ojcu... Nieszczęśliwy on!... od południa leje łzy i tarza się w popiele.
 — A gdybym mu nie przebaczył, odeszłabyś?
 — Nie... — cicho szepnęła.
 Ramzes przyciągnął ją do siebie i namiętnie pocałował. Oczy płonęły mu.
 — Dlatego przebaczę mu — rzekł.
 — O jakiś ty dobry!... — zawołała, tuląc się do księcia, a potem dodała z przymileniem:
 — Każesz wynagrodzić szkody, które wyrządził mu ten szalony robotnik?
 — Każę...
 — I mnie weźmiesz do swego domu...
 Ramzes popatrzył na nią.
 — Wezmę cię, bo jesteś piękna.