Strona:PL Bolesław Prus - Faraon 01.djvu/250

 — Za co?...
 — Za to, że ja przyjdę do ciebie i z tym parchem będę robił interes?...
 — To jest interes dla całej Fenicji, więc ja na nim zarobku nie potrzebuję — odparł oburzony Rabsun.
 — Żeby się tobie tak dłużnicy wypłacali, jak to prawda!
 — Żeby mi się nie wypłacali, jeżeli ja co na tem zarobię! Niech tylko Fenicja nie straci! — zakrzyczał z gniewem Rabsun.
 Pożegnali się.
 Nad wieczorem, dostojny Dagon wsiadł w lektykę, niesioną przez sześciu niewolników. Poprzedzali go dwaj laufrowie z kijami i dwaj z pochodniami; zaś za lektyką szło czterech służących, uzbrojonych od stóp do głów. Nie dla bezpieczeństwa, lecz że Dagon od pewnego czasu lubił otaczać się zbrojnymi jak rycerz.
 Wysiadł z lektyki z wielką powagą i podtrzymywany przez dwóch ludzi (trzeci niósł nad nim parasol) wszedł do domu Rabsuna.
 — Gdzież jest ten... Hiram? — zapytał dumnie gospodarza.
 — Niema go.
 — Jakto?... więc ja będę czekał na niego?
 — Niema go w tym pokoju, ale jest w trzecim, u mojej żony — odparł gospodarz. — On teraz składa wizytę mojej żonie.
 — Ja tam nie pójdę!... — rzekł bankier, siadając na kanapie.
 — Pójdziesz do drugiego pokoju, a on w tej samej chwili także tam wejdzie.
 Po krótkim oporze Dagon ustąpił, a w chwilę później, na znak gospodarza domu, wszedł do drugiej komnaty. Jednocześnie z dalszych pokojów wysunął się niewysoki człowiek z siwą brodą, ubrany w złocistą togę i złotą obręcz na głowie.
 — Oto jest — rzekł gospodarz, stojąc na środku — oto