Strona:PL Bolesław Prus - Faraon 01.djvu/257

 — Cóż ty o tem myślisz, Dagonie?... — spytał Hiram.
 — A cobyście wy zrobili, gdyby was naprawdę napadł Assar?...
 Hiram zatrząsł się z gniewu.
 — Co?... Wsiądziemy na okręty z rodzinami i skarbami, a tym psom zostawimy gruzy miast i gnijące trupy niewolników... Alboż nie znamy krain większych i piękniejszych od Fenicji, gdzie można założyć nową ojczyznę, bogatszą, aniżeli ta?...
 — Niech nas bogowie bronią od takiej ostateczności! — rzekł Dagon.
 — Właśnie o to idzie, ażeby ratować dzisiejszą Fenicję od zagłady — mówił Hiram. — A ty, Dagonie, wiele możesz w tym interesie...
 — Co ja mogę?...
 — Możesz dowiedzieć się od kapłanów: czy był u nich Beroes i czy zawarł z nimi taką umowę?...
 — Strasznie trudna rzecz!... — szepnął Dagon. — Ale może ja znajdę takiego kapłana, który mnie objaśni.
 — Możesz — ciągnął Hiram — na dworze faraona nie dopuścić traktatu z Sargonem?...
 — Bardzo trudno... Ja sam temu nie wydołam...
 — Ja będę z tobą, a złota dostarczy Fenicja. Już dziś zbiera się podatek.
 — Sam dałem dwa talenty! — szepnął Rabsun.
 — Dam dziesięć — rzekł Dagon. — Ale co ja dostanę za moją pracę?...
 — Co?... No, dziesięć okrętów — odparł Hiram.
 — A ty ile zarobisz? — spytał Dagon.
 — Mało ci?... Więc dostaniesz piętnaście...
 — Ja się pytam: co ty zarobisz? — nalegał Dagon.
 — Damy ci... dwadzieścia... Dosyć?
 — Niech będzie. Ale pokażecie mi drogę do kraju srebra?
 — Pokażemy.