Strona:PL Bolesław Prus - Faraon 02.djvu/057

 Nisko ukłonił się, lecz namiestnik zmusił go do zajęcia miejsca.
 — Wasza dostojność ukrywasz coś przede mną — rzekł głosem, w którym czuć było obrazę. — Chcę, ażebyś mi wytłomaczył: jaka to bieda grozi Fenicji, czy Egiptowi?...
 — Nie wiedziałżebyś o tem, wasza dostojność? — pytał Hiram z wahaniem.
 — Nic nie wiem. Spędziłem przeszło miesiąc w świątyni.
 — Właśnie tam można było dowiedzieć się o wszystkiem...
 — Wasza dostojność mi powiesz! — zawołał namiestnik, uderzając pięścią w stół. — Nie lubię, ażeby bawiono się moim kosztem...
 — Powiem, jeżeli wasza dostojność dasz mi wielkie przyrzeczenie, że nie zdradzisz się przed nikim. Chociaż... nie mogę uwierzyć, aby księcia, następcy, nie zawiadomiono o tem...
 — Nie ufasz mi? — zapytał zdumiony książę.
 — W takiej sprawie, żądałbym przyrzeczenia nawet faraona — odparł Hiram stanowczo.
 — A więc... przysięgam na mój miecz i sztandary naszych wojsk, że nikomu nie powiem o tem, co mi wasza dostojność odkryjesz...
 — Dosyć — rzekł Hiram.
 — Słucham.
 — Książę wie, co w tej chwili dzieje się w Fenicji?
 — Nawet i o tem nie wiem! — przerwał zirytowany namiestnik.
 — Nasze okręty — szeptał Hiram — ze wszystkich krańców świata ściągają do ojczyzny, ażeby, na pierwsze hasło przewieźć ludność i skarby gdzieś... za morza... na zachód...
 — Dlaczego? — zdziwił się namiestnik.
 — Bo Asyrja ma nas wziąć pod swoje panowanie.
 Książę wybuchnął śmiechem.
 — Oszalałeś, czcigodny mężu!... — zawołał. — Asyrja ma zabrać Fenicję!... A cóż my na to? my — Egipt?