Strona:PL Bolesław Prus - Faraon 02.djvu/062

 — W dzień?... — pytał Hiram.
 — W nocy... — odparł książę i zastanowił się.
 — W nocy książę słyszał mowę bogów i czuł ich rękę — powtarzał Fenicjanin, wybijając pojedyńcze wyrazy. — W nocy wiele rzeczy można widzieć. Jak to było?...
 — Byłem chwytany w świątyni za głowę, ramiona i nogi, a przysięgam...
 — Psyt!... — przerwał Hiram z uśmiechem. — Nie należy przysięgać nadaremnie.
 Uporczywie wpatrywał się w Ramzesa swemi bystremi i mądremi oczyma, a widząc, że w młodzieńcu budzą się wątpliwości, rzekł:
 — Ja ci coś powiem, panie. Jesteś niedoświadczony, otoczony siecią intryg, ja zaś byłem przyjacielem twego dziada i ojca. Otóż oddam ci jedną usługę. Przyjdź kiedy w nocy do świątyni Astoreth, ale... zobowiązawszy się do zachowania tajemnicy... Przyjdź sam, a przekonasz się, jacy to bogowie odzywają się i dotykają nas w świątyniach.
 — Przyjdę — rzekł Ramzes po namyśle.
 — Uprzedź mnie, książę, którego dnia z rana, a ja powiem ci hasło wieczorne świątyni i będziesz tam dopuszczony. Tylko nie zdradź mnie, ani siebie — mówił z dobrodusznym uśmiechem Fenicjanin. — Bogowie niekiedy przebaczają zdradę swoich tajemnic, ludzie nigdy...
 Ukłonił się, a potem, wzniósłszy oczy i ręce do góry, zaczął szeptać błogosławieństwo.
 — Obłudniku!... — zawołał książę. — Modlisz się do bogów, w których nie wierzysz?...
 Hiram dokończył błogosławieństwa i rzekł:
 — Tak jest: nie wierzę w bogów egipskich, asyryjskich, nawet fenickich, lecz wierzę w Jedynego, który nie mieszka w świątyniach i nie jest znane jego imię.
 — Nasi kapłani wierzą także w Jedynego — wtrącił Ramzes.