Strona:PL Bolesław Prus - Faraon 02.djvu/081

ROZDZIAŁ VII.

 Na drugi dzień książę wstał późno, sam się wykąpał i ubrał i kazał przyjść do siebie Tutmozisowi.
 Wystrojony, namaszczony wonnościami, elegant ukazał się natychmiast, pilnie przypatrując się księciu, aby poznać, w jakim jest humorze i, odpowiednio do tego, ułożyć swoją fizjognomję.
 Ale na twarzy Ramzesa malowało się tylko znużenie.
 — Cóż — spytał Tutmozisa, ziewając — czy jesteś pewny, że urodził mi się syn?
 — Mam tę wiadomość od świętego Mefresa.
 — Oho!... Od jakże to dawna prorocy zajmują się moim domem?
 — Od czasu, kiedy wasza dostojność okazujesz im swoją łaskę.
 — Tak?... — spytał książę i zamyślił się.
 Przypomniał sobie wczorajszą scenę w świątyni Astoreth i porównywał ją z podobnemi zjawiskami w świątyni Hator.
 „Wołano na mnie — mówił do siebie — i tu, i tam. Ale tam moja cela była bardzo ciasna i grube mury, tu zaś wołający, a właściwie Kama, mogła schować się za kolumnę i szeptać... Wreszcie tu było strasznie ciemno, a w mojej celi widno...“
 Nagle rzekł do Tutmozisa:
 — Kiedyż się to stało?
 — Kiedy urodził się dostojny syn twój?... Podobno już z dziesięć dni temu... Matka i dziecko zdrowe, doskonale wy-