Strona:PL Bolesław Prus - Faraon 02.djvu/094

 — Kazałeś mnie wezwać, władco. Oto jestem i czekam, abyś mi objawił wolę twoją.
 — Aha!... — ocknął się książę. — Powiedz-no mi, kapłanko... Aha!... Kto to był ten, tak podobny do mnie, którego widziałem w waszej świątyni, wówczas?...
 Kama położyła palec na ustach.
 — Święta tajemnica... — szepnęła.
 — Jedno jest tajemnicą, drugiego nie wolno — odparł Ramzes. — Niechże przynajmniej dowiem się kto on taki: człowiek, czy duch?...
 — Duch.
 — A jednak ten duch wyśpiewywał pod twojemi oknami?...
 Kama uśmiechnęła się.
 — Nie chcę gwałcić tajemnic waszej świątyni... — ciągnął książę.
 — Przyrzekłeś to, panie, Hiramowi — wtrąciła kapłanka.
 — Dobrze... dobrze!... — przerwał rozdrażniony namiestnik. — Dlatego ani z Hiramem, ani z kim innym, nie będę rozmawiał o tym cudzie, tylko z tobą... Otóż Kamo, powiedz duchowi czy człowiekowi, który jest tak do mnie podobny, ażeby jak najprędzej wyjechał z Egiptu i nikomu się nie pokazywał. Bo widzisz... w żadnem państwie nie może być dwu następców tronu...
 Nagle uderzył się w czoło. Dotychczas mówił tak, ażeby zakłopotać Kamę, lecz teraz przyszła mu myśl całkiem poważna:
 — Ciekawym — rzekł, ostro patrząc na Kamę — dlaczego twoi rodacy pokazali mi mój żywy wizerunek?... Czy chcą ostrzec, że mają dla mnie zastępcę?... Istotnie, zadziwia mnie ich czyn.
 Kama upadła mu do nóg.
 — O panie! — szepnęła. — Ty, który nosisz na piersiach nasz najwyższy talizman, czy możesz przypuścić, ażeby Feni-