Strona:PL Bolesław Prus - Faraon 02.djvu/106

stchnieniem. — Fenicję mają podobno zabrać Asyryjczycy, a Sargon ma zostać jej satrapą...
 — Tyś oszalała!... — zawołał książę.
 — Mówię, co wiem. Już w naszej świątyni po raz drugi zaczynają się modły o odwrócenie nieszczęścia od Fenicji... Pierwszy raz odprawialiśmy je, nimeś ty przyjechał do nas, panie...
 — Dlaczego znowu teraz?...
 — Bo podobno w tych dniach przybył do Egiptu chaldejski kapłan Istubar, z listami, w których król Assar mianuje Sargona swoim posłem i pełnomocnikiem do zawarcia traktatu z wami o zabór Fenicji.
 — Ależ ja... — przerwał książę.
 Chciał powiedzieć: „nic nie wiem,“ lecz wstrzymał się. Zaczął się śmiać i odparł:
 — Kamo, przysięgam ci na cześć mego ojca, że dopóki ja żyję, Asyrja nie zabierze Fenicji. Czy to dość?
 — O panie!... panie!... — zawołała, upadając mu do nóg.
 — Więc chyba teraz nie zostaniesz żoną tego gbura?
 — Och!... — otrząsnęła się. — Czy możesz o to pytać?
 — I będziesz moją... — szepnął książę.
 — Zatem chcesz mojej śmierci?... — odparła przerażona. — Ha!... jeżeli tego chcesz, jestem gotowa...
 — Chcę, ażebyś żyła... — szeptał roznamiętniony — abyś żyła, należąc do mnie...
 — To być nie może...
 — A najwyższa rada kapłanów tyryjskich?
 — Może mnie tylko wydać zamąż...
 — Wszak wejdziesz do mego domu.
 — Gdybym weszła tam, nie jako żona twoja — umrę... Ale jestem gotowa... nawet na to, aby nie ujrzeć jutrzejszego słońca...
 — Bądź spokojna — odpowiedział z powagą książę. — Kto posiadł moją łaskę, nie dozna krzywdy.