Strona:PL Bolesław Prus - Faraon 02.djvu/114

chłopiec... Ma włosy długie do kolan, drobne rysy i pełne słodyczy spojrzenie.
 — Co ty jesteś? — mówi do figury.
 — Ja jestem kobieta — odpowiada mu postać, głosem tak cienkim, że wniknął mu w serce, niby sztylet fenicki.
 — Kobieta?... — myśli pisarz. — Tego mnie nie uczono w kapłańskiej szkole. Kobieta?... — powtórzył. — A to co masz o tutaj?...
 — To moje oczy.
 — Oczy?... Cóż ty zobaczysz takiemi oczyma, które od lada światła mogą się rozpłynąć?
 — Bo moje oczy nie są do tego, żebym ja niemi patrzyła, tylko żebyś ty w nie patrzył — odpowiedziała figura.
 — Dziwne oczy! — rzekł do siebie pisarz, chodząc po pokoju.
 Znowu przystanął przed postacią i zapytał:
 — A to co masz?
 — To moje usta.
 — Przez bogi! umrzesz z głodu — zawołał — bo tak małemi ustami najeść się nie można!...
 — One też nie są do jedzenia — odparła figura — tylko żebyś ty je całował.
 — Całował? — powtórzył pisarz. — I tego nie uczono mnie w kapłańskiej szkole... A to o... co to masz?
 — To moje rączki.
 — Rączki?... Dobrze, żeś nie powiedziała, że to ręce, bo takiemi rękoma nicbyś zrobić nie potrafiła, nawet udoić owcy.
 — Moje rączki nie są do roboty.
 — Tylko do czego? — zdziwił się pisarz, rozstawiając jej palce...
 (Jak ja twoje, Kamo — rzekł następca, pieszcząc drobną rączkę kapłanki).
 — Tylko do czego są takie ręce? — pytał pisarz figury.
 — Ażebym niemi ciebie obejmowała za szyję.