Strona:PL Bolesław Prus - Faraon 02.djvu/124

nią granic srebrne tablice, zapisane ugodami, jeżeli za niemi nie staną włócznie i miecze!...
 — A któż waszej dostojności powiedział, że u nas nie staną?
 — Ty sam. Sto dwadzieścia tysięcy ludzi musi ustąpić przed trzystu tysiącami. No, a gdyby Asyryjczycy raz do nas weszli, z Egiptu zostałaby pustynia...
 Mentezufisowi zapłonęły oczy.
 — Gdyby weszli do nas — zawołał — kości ich nigdy nie zobaczyłyby swej ziemi!... Uzbroilibyśmy całą szlachtę, pułki robotnicze, nawet przestępców z kopalń... Wydobylibyśmy skarby ze wszystkich świątyń... I spotkałaby się Asyrja z pięciuset tysiącami egipskich wojowników...
 Ramzes był zachwycony tym wybuchem patrjotyzmu kapłana. Schwycił go za rękę i rzekł:
 — Więc jeżeli możemy mieć taką armję, dlaczego nie napadamy na Babilon?... Czyliż wielki wojownik Nitager nie błaga nas o to od kilku lat?... Czyliż jego świątobliwość nie niepokoi się wrzeniem Asyrji?... Gdy im pozwolimy zebrać siły, walka będzie trudniejsza, ale gdy rozpoczniemy sami...
 Kapłan przerwał mu.
 — Czy ty wiesz, książę — mówił — co to jest wojna, do której trzeba iść przez pustynię? Kto zaręczy, że nim dotarlibyśmy do Eufratu, połowa naszej armji i tragarzy nie wyginęłaby z trudów?
 — Wyrównalibyśmy to jedną bitwą — wtrącił Ramzes.
 — Bitwa!... — powtórzył kapłan. — A czy wiesz, książę, co to jest bitwa?...
 — Spodziewam się! — odparł dumnie następca, uderzając w miecz.
 Mentezufis wzruszył ramionami.
 — A ja ci mówię, panie, że ty nie wiesz, co to jest bitwa. Owszem, masz nawet o niej całkiem fałszywe pojęcie z ma-