Strona:PL Bolesław Prus - Faraon 02.djvu/130

 Ze szczękiem i brzękiem wszedł do sali Sargon, w długiej zielonej szacie, gęsto wyszytej złotem. Obok, w płaszczu śnieżnej białości, kroczył pobożny Istubar, a za nimi strojni panowie asyryjscy nieśli dary dla księcia.
 Sargon zbliżył się do podwyższenia i rzekł w języku asyryjskim, co natychmiast tłomacz powtórzył w egipskim:
 — Ja, Sargon, wódz, satrapa i powinowaty najpotężniejszego króla Assara, przychodzę pozdrowić cię, namiestniku najpotężniejszego faraona, i na znak wiecznej przyjaźni ofiarować ci dary...
 Następca oparł dłonie na kolanach i siedział nieporuszony, jak posągi jego królewskich przodków.
 — Tłomaczu — rzekł Sargon — czy źle powtórzyłeś księciu moje uprzejme powitanie?
 Mentezufis, stojący obok wzniesienia, pochylił się ku Ramzesowi.
 — Panie — szepnął — dostojny Sargon czeka na łaskawą odpowiedź...
 — Więc mu odpowiedz — wybuchnął książę — iż nie rozumiem, na mocy jakiego prawa przemawia do mnie, niby równy mi dostojeństwem?...
 Mentezufis zmieszał się, co jeszcze więcej rozgniewało księcia, któremu wargi zaczęły drżeć i znowu zapłonęły oczy. Ale Chaldejczyk Istubar, rozumiejąc po egipsku, rzekł prędko do Sargona:
 — Upadnijmy na twarze!...
 — Dlaczego ja mam padać na twarz? — spytał oburzony Sargon.
 — Upadnij, jeżeli nie chcesz stracić łaski naszego króla, a może i głowy...
 To powiedziawszy, Istubar legł na posadzce jak długi, a obok niego Sargon.
 — Dlaczego ja mam leżeć na moim brzuchu przed tym chłystkiem? — mruczał oburzony.