Strona:PL Bolesław Prus - Faraon 02.djvu/155

 Hiram i kapłanka oboje zerwali się z taburetów.
 — Widocznie — rzekł Fenicjanin, kłaniając się — jakiś dobry duch ostrzegł cię, panie, że o tobie mówimy...
 — Przygotowujecie mi jaką niespodziankę? — spytał namiestnik.
 — Może!... Kto to wie?... — odparła Kama, patrząc na niego w sposób wyzywający.
 Ale książę odparł chłodno:
 — Oby ci, którzy zechcą nadal robić mi niespodzianki, nie zawadzili własną szyją o topór albo powróz... Toby więcej ich zdziwiło, aniżeli mnie ich postępki.
 Kamie uśmiech zastygł na półotwartych ustach; Hiram pobladł i pokornie odezwał się:
 — Czem zasłużyliśmy na gniew pana i opiekuna naszego?...
 — Chcę wiedzieć prawdę — rzekł książę, siadając i groźnie patrząc na Hirama. — Chcę wiedzieć: kto urządził napad na asyryjskiego posła i wmieszał w tę nikczemność człowieka, tak podobnego do mnie, jak moja ręka prawa jest podobna do lewej.
 — Widzisz, Kamo — odezwał się struchlały Hiram — mówiłem, że poufałość tego łotra do ciebie może sprowadzić wielkie nieszczęście... A oto masz!... Nawet nie czekaliśmy długo.
 Fenicjanka rzuciła się do nóg księciu.
 — Wszystko powiem — zawołała, jęcząc — tylko wyrzuć panie ze swego serca urazę do Fenicji... Mnie zabij, mnie uwięź, ale nie gniewaj się na nich.
 — Kto napadł Sargona?
 — Lykon, Grek, który śpiewa w naszej świątyni — odparła, wciąż klęcząc, Fenicjanka.
 — Aha!... więc to on wtedy śpiewał pod twoim domem i on jest tak podobny do mnie?...
 Hiram schylił głowę i położył rękę na sercu.
 — Hojnie płaciliśmy temu człowiekowi — rzekł — zato,