Strona:PL Bolesław Prus - Faraon 02.djvu/156

że jest podobny do ciebie, panie... Sądziliśmy, że nędzna jego figura może przydać ci się na wypadek nieszczęścia...
 — I przydał się!... — przerwał następca. — Gdzie on jest? Chcę widzieć tego doskonałego śpiewaka... ten mój żywy obraz...
 Hiram rozłożył ręce.
 — Uciekł łotr, ale my go znajdziemy — odparł. — Chyba, że zamieni się w muchę, albo w glistę ziemną...
 — A mnie przebaczysz, panie?... — szepnęła Fenicjanka, opierając się na kolanach księcia.
 — Wiele przebacza się kobietom — rzekł następca.
 — I wy nie będziecie mścili się na mnie?... — trwożnie zapytała Hirama.
 — Fenicja — odparł starzec powoli i dobitnie — największy występek zapomni temu, kto posiądzie łaskę pana naszego Ramzesa — oby żył wiecznie!
 Co się zaś tycze Lykona — dodał, zwracając się do następcy — będziesz go miał, panie, żywego lub zmarłego...
 To powiedziawszy, Hiram nisko ukłonił się i opuścił pokój, zostawiając kapłankę z księciem.
 Ramzesowi krew uderzyła do głowy. Objął klęczącą Kamę i szepnął:
 — Słyszałaś, co powiedział dostojny Hiram?... Fenicja zapomni ci największego występku!... Zaprawdę, ten człowiek jest mi wierny... A jeżeli on tak powiedział, jaką znajdziesz wymówkę?...
 Kama całowała jego ręce, szepcząc:
 — Zdobyłeś mnie... jestem twoją niewolnicą... Ale dziś zostaw mnie w spokoju... uszanuj dom, który należy do boskiej Astoreth...
 — Więc przeprowadzisz się do mego pałacu? — spytał książę.
 — O bogowie, co wyrzekłeś?... Od czasu, jak słońce wscho-