Strona:PL Bolesław Prus - Faraon 02.djvu/166

łem!... a ty nędzna myślałaś, że tytuł żydowskiego króla równa się dostojeństwu mego łucznika i pisarza?... Mefres... Herhor!... Niech będą dzięki bogom, że nareszcie zrozumiałem tych dostojników i wiem, jaki los przeznaczają memu potomstwu...
 Przez chwilę rozmyślał, gryzł wargi. Nagle zawołał potężnym głosem:
 — Hej!... służba... żołnierze!...
 W okamgnieniu komnata zaczęła napełniać się. Weszły, płacząc, służebnice Sary, pisarz i rządca jej domu, potem niewolnicy, wreszcie kilku żołnierzy z oficerem.
 — Śmierć!... — krzyknęła Sara rozdzierającym głosem.
 Rzuciła się do kołyski, porwała syna i, stanąwszy w kącie komnaty, zawołała:
 — Mnie zabijcie... ale jego nie dam!...
 Ramzes uśmiechnął się.
 — Setniku — rzekł do oficera — weź tę kobietę z jej dzieckiem i zaprowadź do budynku, gdzie mieszczą się niewolnicy mego domu. Ta Żydówka już nie będzie panią, ale sługą tej, która ją zastąpi.
 A ty, rządco — dodał, zwracając się do urzędnika — pamiętaj, aby Żydówka nie zapomniała, jutro z rana, umyć nóg swej pani, która tu zaraz przyjdzie. Gdyby zaś ta służebnica okazała się krnąbrną, na rozkaz swej pani powinna otrzymać chłostę.
 Wyprowadzić tę kobietę do izby czeladniej!...
 Oficer i rządca zbliżyli się do Sary, lecz zatrzymali się, nie śmiejąc jej dotknąć. Ale też i nie było potrzeby. Sara owinęła płachtą kwilące dziecko i opuściła komnatę, szepcząc:
 — Boże Abrahama, Izaaka, Jakóba, zmiłuj się nad nami...
 Nisko skłoniła się przed księciem, a z jej oczu płynęły ciche łzy. Jeszcze w sieniach słyszał Ramzes jej słodki głos:
 — Boże Abrahama, Iza...