Strona:PL Bolesław Prus - Faraon 02.djvu/169

 Na dworze zaczęło świtać. Następca twardo zasnął, a gdy obudził się, pierwszą osobą, którą spostrzegł, był rządca pałacu Sary.
 — Cóż Żydówka? — zapytał książę.
 — Stosownie do rozkazu waszej dostojności, umyła nogi swej nowej pani — odparł urzędnik.
 — Czy była krnąbrną?
 — Była pełną pokory, ale niedość zręczną, więc rozgniewana pani uderzyła ją nogą między oczy...
 Książę rzucił się.
 — I cóż na to Sara?... — zapytał prędko.
 — Upadła na ziemię. A gdy nowa pani kazała jej iść precz, wyszła, cicho płacząc...
 Książę zaczął chodzić po komnacie.
 — Jakże noc spędziła?...
 — Nowa pani?...
 — Nie!... — przerwał następca. — Pytam o Sarę...
 — Stosownie do rozkazu, Sara poszła z dzieckiem do izby czeladniej. Tam służebne, z litości, odstąpiły jej świeżą matę, ale Sara nie położyła się spać, tylko przesiedziała całą noc, z dzieckiem na kolanach.
 — A dziecko?... — spytał książę.
 — Dziecko jest zdrowe. Dziś z rana, kiedy Żydówka poszła na służbę do nowej pani, inne kobiety wykąpały maleństwo w ciepłej wodzie, a żona pastucha, która także ma niemowlę, dała mu ssać.
 Książę stanął przed rządcą.
 — Źle jest — rzekł — gdy krowa, zamiast karmić swoje cielątko, idzie do pługa i jest bita kijem. Więc choć ta Żydówka popełniła wielki występek, nie chcę, ażeby cierpiał jej niewinny pomiot... Dlatego Sara nie będzie już myła nóg nowej pani i nie będzie przez nią kopana w oczy. W czeladnim domu dasz jej osobną izbę, parę sprzętów i pokarm, jaki na-