Strona:PL Bolesław Prus - Faraon 02.djvu/171

ROZDZIAŁ XIV.

 Kapłanka fenicka niewiele szczęścia przyniosła Ramzesowi.
 Gdy pierwszy raz przyszedł odwiedzić ją w pałacyku, dotychczas zajmowanym przez Sarę, myślał, że będzie powitany z zachwytem i wdzięcznością. Tymczasem Kama przyjęła go prawie z gniewem.
 — Cóżto? — zawołała — już po upływie pół dnia przywróciłeś do łask nędzną Żydówkę?...
 — Czyliż nie mieszka w izbie czeladniej? — odparł książę.
 — Ale mój rządca powiedział, że już nie będzie mi nóg myła...
 Pan, słuchając tego, doznał uczucia niesmaku.
 — Nie jesteś, widzę, zadowolona — rzekł.
 — I nie będę nią!... — wybuchła — dopóki nie upokorzę tej Żydówki... Dopóki służąc mi i klęcząc u moich nóg, nie zapomni, że niegdyś była twoją pierwszą kobietą i panią tego domu... Dopóki moja służba nie przestanie patrzeć na mnie ze strachem i nieufnością, a na nią z litością...
 Ramzesowi coraz mniej zaczęła podobać się Fenicjanka.
 — Kamo — rzekł — rozważ, co ci powiem. Gdyby w moim domu sługa kopnął w zęby sukę, która karmi szczenięta, wygnałbym go... Ty zaś uderzyłaś nogą między oczy kobietę i matkę... A w Egipcie, Kamo, matka, to wielkie słowo. Bo dobry Egipcjanin trzy rzeczy najbardziej szanuje na ziemi: bogów, faraona i matkę...
 — O biada mi!... — zawołała Kama, rzucając się na łóżko. — Oto mam nagrodę, nędzna, żem zaparła się mojej