Strona:PL Bolesław Prus - Faraon 02.djvu/184

mnie, każ pozabijać twoje dzieci, ażeby kiedyś nie wydarły majątku moim...“
 Jakaż to długa historja!... — przerwała niecierpliwie Kama.
 — Zaraz się skończy — odparł następca. — I wiesz, Kamo, co odpowiedział Satni:
 „Jeżeli pragniesz tego, więc... niech się spełni zbrodnia!...“
 Tbubui nie trzeba było dwa razy powtarzać. W oczach ojca kazała pomordować dzieci, a okrwawione ich członki wyrzuciła przez okno psom i kotom. No, i dopiero wtedy Satni wszedł do jej pokoju i spoczął na jej hebanowem łożu, wykładanem kością słoniową...
 — Tbubui dobrze robiła, nie wierząc zapewnieniom mężczyzn — rzekła zirytowana Fenicjanka.
 — Ale Satni — odparł następca — zrobił jeszcze lepiej: obudził się... gdyż jego straszna zbrodnia była tylko snem...
 I ty, Kamo, zapamiętaj sobie, że najpewniejszym sposobem obudzenia mężczyzny z miłosnych upojeń jest — miotać klątwy na jego syna...
 — Bądź spokojny, panie, już ci nigdy nie wspomnę ani o mojej niedoli, ani o twoim synu — posępnie odpowiedziała Fenicjanka.
 — A ja nie cofnę ci moich łask i będziesz szczęśliwą — zakończył Ramzes.