Strona:PL Bolesław Prus - Faraon 02.djvu/188

 — Z woli zatem jego świątobliwości — ciągnął Mentezufis — i najwyższej rady, masz wasza dostojność zebrać wojska z Dolnego Egiptu i zniszczyć buntowników.
 — Gdzie rozkaz?
 Mentezufis wydobył z zanadrza pergamin, opatrzony pieczęciami i wręczył go księciu.
 — Więc od tej chwili jestem naczelnym wodzem i najwyższą władzą w tej prowincji? — spytał następca.
 — Tak jest, jak rzekłeś.
 — I mam prawo odbyć z wami naradę wojenną?...
 — Koniecznie... — odparł Mefres. — Choć w tej chwili...
 — Siadajcie — przerwał książę.
 Obaj kapłani spełnili rozkaz.
 — Pytam się was, bo to potrzebne jest do moich planów: dlaczego rozpuszczono libijskie pułki?
 — I rozpuści się inne — podchwycił Mentezufis. — Otóż rada najwyższa dlatego chce pozbyć się dwudziestu tysięcy najkosztowniejszych żołnierzy, aby skarbowi jego świątobliwości dostarczyć rocznie czterech tysięcy talentów, bez czego dwór królewski może znaleźć się w niedostatku...
 — Co jednak nie grozi najnędzniejszemu z egipskich kapłanów!... — wtrącił książę.
 — Zapominasz, wasza dostojność, że kapłana nie godzi się nazywać „nędznym“ — odparł Mentezufis. — A że nie grozi żadnemu z nich niedostatek, to jest zasługą ich powściągliwego trybu życia.
 — W takim razie chyba posągi wypijają wino, codzień odnoszone do świątyń, i kamienni bogowie stroją swoje kobiety w złoto i drogie klejnoty — szydził książę. — Ale mniejsza o waszą powściągliwość!... Rada kapłańska nie dlatego rozpędza dwadzieścia tysięcy wojska i otwiera bramy Egiptu bandytom, ażeby napełnić skarb faraona...
 — Tylko?...
 — Tylko dlatego, ażeby przypodobać się królowi Assarowi.