Strona:PL Bolesław Prus - Faraon 02.djvu/192

 — Mamy wojnę i jestem naczelnym wodzem — rzekł następca.
 Tutmozis ukłonił się do ziemi.
 — I nigdy już nie będę upijał się — dodał książę. — A wiesz dlaczego?
 — Wódz powinien wystrzegać się wina i odurzających woni — odparł Tutmozis
 — Nie pamiętałem o tem i... wygadałem się przed kapłanami...
 — Z czem? — zawołał przestraszony Tutmozis.
 — Że ich nienawidzę i żartuję z ich cudów...
 — Nic nie szkodzi. Oni chyba nigdy nie rachują na ludzką miłość.
 — I że znam ich polityczne tajemnice — dodał książę.
 — Aj!... — syknął Tutmozis. — To jedno było niepotrzebne...
 — Mniejsza o to — mówił Ramzes. — Wyślij natychmiast szybkobiegaczów do pułków, ażeby jutro z rana dowódcy zjechali się na radę wojenną. Każ zapalić sygnały alarmowe, ażeby wszystkie wojska Dolnego Egiptu od jutra maszerowały ku zachodniej granicy. Pójdź do nomarchy i zapowiedz mu, aby uwiadomił innych nomarchów o potrzebie gromadzenia żywności, odzieży i broni.
 — Będziemy mieli kłopot z Nilem — wtrącił Tutmozis.
 — To też niech wszystkie czółna i statki zatrzymają na odnogach Nilowych dla przewozu wojsk. Trzeba też wezwać nomarchów, ażeby zajęli się przygotowaniem pułków rezerwowych...
 Tymczasem Mefres i Mentezufis wracali do swych mieszkań, przy świątyni Ptah. Gdy znaleźli się sami, w celi, arcykapłan podniósł ręce do góry i zawołał:
 — Trójco nieśmiertelnych bogów: Ozyrysie, Izydo i Horusie — ratujcie Egipt od zagłady!... Jak świat światem, żaden faraon nie wypowiedział tylu bluźnierstw, ile dziś usłyszeliśmy