Strona:PL Bolesław Prus - Faraon 02.djvu/207

czasu minął ich ktoś ze służby następcy. W bramie zatrzymała ich warta:
 — Kto jesteście?
 — Teby — odparł Lykon.
 Bez przeszkody wyszli na ulicę i zniknęli w zaułkach cudzoziemskiego cyrkułu w Pi-Bast.

 Na dwie godziny przed świtem w mieście odezwały się trąby i bębny.
 Tutmozis jeszcze leżał, pogrążony w głębokim śnie, kiedy książę Ramzes ściągnął z niego płaszcz i zawołał z wesołym śmiechem:
 — Wstawaj, czujny wodzu!... Już pułki ruszyły.
 Tutmozis usiadł na łóżku i przetarł zaspane oczy.
 — Ach, to ty panie?... — spytał, ziewając. — Cóż, wyspałeś się?
 — Jak nigdy! — odparł książę.
 — A jabym jeszcze spał.
 Wykąpali się obaj, włożyli kaftany i półpancerze i dosiedli koni, które rwały się z rąk masztalerzom.
 Wnet następca z małą świtą opuścił miasto, wyprzedzając po drodze leniwie maszerujące kolumny wojsk. Nil bardzo rozlał, a książę chciał być obecny przy przechodzeniu kanałów i brodów.
 Gdy słońce weszło, ostatni wóz obozowy był już daleko za miastem, a dostojny nomarcha Pi-Bast mówił do swojej służby:
 — Teraz idę spać i biada temu, kto zbudzi mnie przed ucztą wieczorną! Nawet boskie słońce odpoczywa po każdym dniu, ja zaś od 1-go Hator nie kładłem się.
 Zanim dokończył pochwały swojej czujności, wszedł oficer policyjny i poprosił go o osobne posłuchanie w bardzo ważnej sprawie.