Strona:PL Bolesław Prus - Faraon 02.djvu/208

 — Bodaj was ziemia pochłonęła! — mruknął dostojny pan.
 Jednakże kazał wezwać oficera i spytał go opryskliwie:
 — Nie można to zaczekać kilku godzin?... Przecie chyba Nil nie ucieka...
 — Stało się wielkie nieszczęście — odparł oficer. — Syn następcy tronu zabity...
 — Co?... jaki?... — krzyknął nomarcha.
 — Syn Sary Żydówki.
 — Kto zabił?... kiedy?...
 — Dziś w nocy.
 — Ale kto to mógł zrobić?...
 Oficer schylił głowę i rozłożył ręce.
 — Pytam się, kto zabił?... — powtórzył dostojnik, więcej przerażony, aniżeli rozgniewany.
 — Sam panie racz przeprowadzić śledztwo. Usta moje nie powtórzą tego, co słyszały uszy.
 Przerażenie nomarchy wzrosło. Kazał przyprowadzić służbę Sary, a jednocześnie posłał po arcykapłana Mefresa. Mentezufis bowiem, jako przedstawiciel ministra wojny, pojechał z księciem.
 Przyszedł zdziwiony Mefres. Nomarcha powtórzył mu wiadomość o zabójstwie dziecka następcy i o tem, że oficer policyjny nie śmie dawać żadnych objaśnień.
 — A świadkowie są? — spytał arcykapłan.
 — Czekają na rozkazy waszej dostojności, ojcze święty.
 Wprowadzono odźwiernego Sary.
 — Słyszałeś — zapytał go nomarcha — że dziecko twej pani zabite?
 Człowiek upadł na ziemię i odpowiedział:
 — Nawet widziałem dostojne zwłoki, rozbite o ścianę, i zatrzymałem naszą panią, która, krzycząc, wybiegła na ogród...
 — Kiedy się to stało?