Strona:PL Bolesław Prus - Faraon 02.djvu/211

cie o tem, że ja zabiłam... ja... ja... ja!... — krzyczała, bijąc się w piersi.
 Na tak wyraźne oskarżenie samej siebie, nomarcha oprzytomniał i ze współczuciem patrzył na Sarę; kobiety szlochały, odźwierny ocierał łzy. Tylko święty Mefres zacinał sine usta. Wreszcie rzekł dobitnym głosem, patrząc na urzędników policyjnych:
 — Słudzy jego świątobliwości, oddaję wam tę kobietę, którą macie odprowadzić do gmachu sądowego...
 — Ale syn mój ze mną!... — wtrąciła Sara, rzucając się do kołyski.
 — Z tobą... z tobą, biedna kobieto — rzekł nomarcha i zasłonił twarz.
 Dostojnicy wyszli z komnaty. Oficer policyjny kazał przynieść lektykę i z oznakami najwyższego szacunku sprowadził nadół Sarę. Nieszczęśliwa wzięła z kołyski krwią poplamione zawiniątko i bez oporu siadła do lektyki.
 Cała służba poszła za nią do gmachu sądowego.
 Gdy Mefres z nomarchą wracali do siebie przez ogród, naczelnik prowincji odezwał się wzruszony:
 — Żal mi tej kobiety!...
 — Słusznie będzie ukarana... za kłamstwo — odparł arcykapłan.
 — Wasza dostojność myślisz...
 — Jestem pewny, że bogowie znajdą i osądzą prawdziwego mordercę...
 Przy furtce ogrodowej zabiegł im drogę rządca pałacu Kamy, wołając:
 — Niema Fenicjanki!... Zniknęła tej nocy...
 — Nowe nieszczęście.... — szepnął nomarcha.
 — Nie lękaj się — rzekł Mefres — pojechała za księciem.
 Z tych odzywań się dostojny nomarcha poznał, że Mefres nienawidzi księcia i — serce w nim zamarło. Jeżeli bowiem dowiodą Ramzesowi, że zabił własnego syna, następca nigdy