Strona:PL Bolesław Prus - Faraon 02.djvu/245

szne ręce na wojska jego świątobliwości (oby was robaki zjadły!), wyginiecie, jak wszy pod paznogciem pobożnego Egipcjanina, jeżeli natychmiast nie odpowiecie: gdzie podział się wasz dowódca, bodaj mu trąd stoczył nozdrza i wypił kaprawe oczy!...
 W tej chwili nadjechał następca. Jenerał powitał go z szacunkiem, ale nie przerywał śledztwa:
 — Pasy każę z was drzeć!... powbijam na pale, jeżeli natychmiast nie dowiem się, gdzie jest ta jadowita gadzina, ten pomiot dzikiej świni, rzucony w mierzwę...
 — A, o gdzie nasz wódz!... — zawołał jeden z Libijczyków, wskazując gromadkę konnych, którzy zwolna posuwali się w głąb pustyni.
 — Co to jest? — zapytał książę.
 — Nędzny Musawasa ucieka!... — odparł Patrokles i o mało nie spadł na ziemię.
 Ramzesowi krew uderzyła do głowy.
 — Więc Musawasa jest tam i uciekł?... Hej! kto ma lepsze konie, za mną!...
 — No — rzekł, śmiejąc się, Patrokles — teraz sam beknie ten złodziej baranów!...
 Pentuer zastąpił drogę księciu.
 — Wasza dostojność nie możesz ścigać zbiegów!...
 — Co?... — wykrzyknął następca. — Przez całą bitwę nie podniosłem na nikogo ręki i jeszcze teraz mam wyrzec się wodza libijskiego?... Cóżby powiedzieli żołnierze, których wysyłałem pod włócznie i topory?...
 — Armja nie może zostać bez wodza...
 — A czyliż tu niema Patroklesa, Tutmozisa, wreszcie Mentezufisa? Od czegóż jestem wodzem, gdy mi nie wolno zapolować na nieprzyjaciela?... Są od nas o kilkaset kroków i mają zmęczone konie...
 — Za godzinę wrócimy z nimi... Tylko rękę wyciągnąć... — szemrali jezdni Azjaci.