Strona:PL Bolesław Prus - Faraon 02.djvu/269

i dzieci, a na ich czele Musawasa i najprzedniejsi Libijczycy...
 — Cóżby to znaczyło?
 — Widać chcą prosić o pokój.
 — Po jednej bitwie?... — zdziwił się książę.
 — Ale jakiej!... Przytem strach mnoży w ich oczach nasze wojska... Czują się słabymi i lękają się najazdu i śmierci...
 — Zobaczymy, czy to nie jest podstęp wojenny!... — odparł książę po namyśle. — A jakże nasi?
 — Zdrowi, syci, napojeni, wypoczęci i weseli. Tylko...
 — No?...
 — Patrokles umarł w nocy — szepnął Tutmozis.
 — Jakim sposobem?... — zawołał książę, zrywając się.
 — Jedni mówią, że zapił się, drudzy... że to kara bogów... Twarz miał siną, a usta pełne piany...
 — Jak tamten niewolnik w Atribis, pamiętasz go?... Nazywał się Bakura i wpadł do sali uczty ze skargami na nomarchę... Rozumie się, że tej samej nocy umarł z pijaństwa!... Co?...
 Tutmozis spuścił głowę.
 — Musimy być bardzo ostrożni, panie mój... — szepnął.
 — Postaramy się — odparł książę spokojnie. — Nie będę się nawet dziwił śmierci Patroklesa... Bo i co osobliwego może być w tem, że umarł jakiś pijaczyna, który obrażał bogów, ba!... nawet kapłanów...
 Ale Tutmozis w tych drwiących słowach odczuł groźbę.
 Książę bardzo kochał wiernego, jak pies, Patroklesa. Mógł zapomnieć wiele własnych krzywd, ale jego śmierci nie przebaczy nigdy.
 Przed południem, do książęcego obozu nadciągnął z Egiptu świeży pułk tebański, a oprócz tego kilka tysięcy ludzi i kilkaset osłów przyniosło wielkie zapasy żywności i namioty. Jednocześnie od strony Libji znowu nadbiegli szpiegowie, donosząc,