Strona:PL Bolesław Prus - Faraon 02.djvu/280

 — O bogowie!... szepnął Ramzes. — Czy aby mnie on nie grozi?...
 — Bądź spokojny, panie: gdybyś się zaraził, jużbyś go miał...
 Książę poczuł zimno we wszystkich członkach. Jakże łatwo bogom z najwyższych szczytów zepchnąć człowieka w przepaść najgłębszej nędzy!...
 — A tenże nikczemny Lykon?...
 — Jest to wielki zbrodniarz — mówił Pentuer — zbrodniarz, jakich niewielu wydała ziemia....
 — Znam go. Jest podobny do mnie, jak obraz odbity w lustrze... — odparł Ramzes.
 Teraz nadciągnęła gromada Libijczyków, prowadzących osobliwe zwierzęta. Na czele szedł jednogarbny wielbłąd z białawym włosem, jeden z pierwszych, jakiego złapano w pustyni. Za nim dwa nosorożce, stado koni i oswojony lew w klatce. A dalej mnóstwo klatek z różnobarwnemi ptakami, małpkami i małemi pieskami, przeznaczonemi dla dam dworskich. Wkońcu pędzono wielkie stada wołów i baranów na mięso dla wojska.
 Książę ledwo rzucił okiem na wędrujący zwierzyniec i pytał kapłana:
 — A Lykon schwytany?...
 — Teraz powiem ci najgorszą rzecz, nieszczęśliwy panie — szeptał Pentuer. — Pamiętaj jednak, aby nieprzyjaciele Egiptu nie dostrzegli smutku w tobie...
 Następca poruszył się.
 — Twoja druga kobieta, Sara Żydówka...
 — Czy także uciekła?...
 — Zmarła w więzieniu...
 — O bogowie!... Któż śmiał ją wtrącić?...
 — Sama oskarżyła się o zabójstwo syna twego...
 — Co?...
 Wielki krzyk rozległ się u stóp księcia: to maszerowali