Strona:PL Bolesław Prus - Faraon 03.djvu/024

 Zaiste! — dodał po chwili — łatwiej decydować się w bitwie, aniżeli w tym nieporządku, jaki opanował Egipt...
 Po wyjściu najwyższego sędziego, faraon wezwał Tutmozisa. Kazał mu w swem imieniu powitać wojsko, wracające z nad Sodowych jezior, i rozdzielić dwadzieścia talentów między oficerów i żołnierzy.
 Następnie pan rozkazał przyjść Pentuerowi, a tymczasem przyjął wielkiego skarbnika.
 — Chcę wiedzieć — rzekł — jaki jest stan skarbu.
 — Mamy — odparł dostojnik — w tej chwili ze dwadzieścia tysięcy talentów wartości w śpichrzach, oborach, składach i skrzyniach. Ale podatki codzień wpływają.
 — I bunty robią się codzień — dodał faraon. — A jakież są nasze ogólne dochody i wydatki?
 — Na wojsko wydajemy rocznie dwadzieścia tysięcy talentów... Na świątobliwy dwór dwa do trzech tysięcy talentów miesięcznie...
 — No?... Cóż dalej?... A roboty publiczne?...
 — W tej chwili wykonywają się darmo — rzekł wielki skarbnik, spuszczając głowę.
 — A dochody?...
 — Ile wydajemy, tyle mamy... — szepnął urzędnik.
 — Więc mamy czterdzieści lub pięćdziesiąt tysięcy talentów rocznie — odparł faraon. — A gdzie reszta?...
 — W zastawie u Fenicjan, u niektórych bankierów i kupców, wreszcie u świętych kapłanów...
 — Dobrze — odparł pan. — Ale jest przecie nienaruszalny skarb faraonów w złocie, platynie, srebrze i klejnotach. Ile to wynosi?...
 — To już od dziesięciu lat naruszone i wydane...
 — Na co?... komu?...
 — Na potrzeby dworu — odpowiedział skarbnik — na podarunki dla nomarchów i świątyń...