Strona:PL Bolesław Prus - Faraon 03.djvu/080

hater zaczął uciekać, okazało się, że nie goni go lew, ale świnia w lwiej skórze.
 Uczniowie i nauczyciele śmieli się do łez z tych przygód; ale mały książę siedział posępny; jemu żal było człowieka, który rwał się do rzeczy wielkich, lecz padał okryty szyderstwem.
 Scena ta i uczucia, jakich doznał podówczas, dziś odżyły w pamięci faraona.
 — Takim chcą mnie zrobić!... — rzekł do siebie.
 Ogarnęła go rozpacz, bo uczuł, że jednocześnie z wydaniem ostatniego talentu skończy się jego władza, a razem z nią i życie.
 Tu jednak nastąpił nagły zwrot. Pan stanął na środku komnaty i rozmyślał:
 „Co mnie może spotkać?... Tylko śmierć... Odejdę do moich sławnych przodków, do Ramzesa Wielkiego... A im przecież nie mogę powiedzieć, żem zginął, nie broniąc się... Po nieszczęściach życia ziemskiego spotkałaby mnie hańba wiekuista...“
 Jakto?... on, zwycięzca z nad Sodowych jezior, miałby ustąpić przed garścią obłudników, z którymi jeden azjatycki pułk nie miałby wielkiego zajęcia?... Więc dlatego, że Mefres i Herhor chcą rządzić Egiptem i faraonem, jego wojska mają cierpieć głód, a miljon chłopów nie otrzymać łaski odpoczynku?...
 Alboż nie jego przodkowie powznosili te świątynie?... Alboż nie oni wypełnili je łupami?... A kto wygrywał bitwy: kapłani, czy żołnierze?... Więc kto ma prawo do skarbów: kapłani, czy faraon i jego armja?
 Młody pan wzruszył ramionami i wezwał do siebie Tutmozisa. Mimo późnej nocy, królewski ulubieniec zjawił się natychmiast.
 — Czy wiesz? — rzekł faraon — kapłani odmówili mi pożyczki, pomimo że skarb jest pusty.