Strona:PL Bolesław Prus - Faraon 03.djvu/161

długo musiałaby czekać bogini oceanu niebieskiego, matka Nut...
 Pentuer chciał zdjąć łańcuch; ale Menes powstrzymał go z uśmiechem.
 — Daj pokój! — rzekł. — Gdybyś wiedział, jakie klejnoty mamy na niebie, nie kwapiłbyś się z ofiarowaniem złota... Cóż, przychodzisz do nas osiedlić się?...
 Pentuer potrząsnął głową.
 — Nie — odparł. — Przyszedłem tylko pokłonić się tobie, boski nauczycielu.
 — A potem znowu do dworu?... — śmiał się starzec. — Oj wy, wy!... gdybyście wiedzieli, co tracicie, porzucając mądrość dla pałaców, bylibyście najsmutniejszymi ludźmi...
 — Sam jesteś, nauczycielu?
 — Jak palma w pustyni, szczególnie dziś, kiedy mój głuchoniemy poszedł z koszem do Memfisu użebrać co dla matki Re i jej kapłana.
 — I nie przykro ci?...
 — Mnie?... — zawołał Menes. — Przez czas, kiedyśmy się nie widzieli, wydarłem bogom kilka tajemnic, których nie odstąpiłbym za obie korony Egiptu!...
 — Czy to sekret?... — spytał Pentuer.
 — Co za sekret!... Przed rokiem dokończyłem pomiarów i rachunków, tyczących się wielkości ziemi...
 — Co to znaczy?
 Menes obejrzał się i zniżył głos.
 — Przecież wiadomo ci — mówił — że ziemia nie jest płaską, jak stół, ale jest olbrzymią kulą, na której powierzchni znajdują się morza, kraje i miasta...
 — To wiadomo — rzekł Pentuer.
 — Nie wszystkim — odparł Menes. — A już wcale nie było wiadomo, jak wielką może być ta kula...
 — A ty wiesz? — zapytał prawie wylękniony Pentuer.
 — Wiem. Nasza piechota maszeruje na dzień około trzy-