Strona:PL Bolesław Prus - Faraon 03.djvu/180

 Po kilku minutach drogi, w cienistej alei ktoś przed nim stanął i zapytał:
 — Kto idzie?...
 — Nubja — odpowiedział faraon.
 — Libja — rzekł pytający i nagle cofnął się, jakby przestraszony.
 Był to oficer gwardji. Władca przypatrzył mu się i zawołał:
 — Ach, to Eunana!... Co tu robisz?
 — Obchodzę ogrody. Robię to każdej nocy po parę razy, gdyż zakradają się niekiedy złodzieje.
 Faraon pomyślał i rzekł:
 — Roztropnie czynisz. Lecz pamiętaj sobie, że pierwszym obowiązkiem gwardzisty jest milczeć... Złodzieja wypędź, ale gdybyś spotkał jaką dostojną osobę, nie zaczepiaj jej i milcz, zawsze milcz... Choćby to... był sam arcykapłan Herhor...
 — O panie! — zawołał Eunana — tylko nie rozkazuj mi składać w nocy hołdu Herhorowi albo Mefresowi... Nie wiem, czy na ich widok miecz sam nie wydarłby mi się z pochwy...
 Ramzes się uśmiechnął.
 — Twój miecz jest moim — odparł — i tylko wtedy może wyjść z pochwy, kiedy ja rozkażę...
 Skinął głową Eunanie i poszedł dalej.
 Po kwadransie błądzenia mylnemi ścieżkami, faraon znalazł się wpobliżu altany ukrytej w gąszczach. Zdawało mu się, że usłyszał szelest i cicho zapytał:
 — Hebron?...
 Naprzeciw niemu wybiegła figura, odziana również w ciemny płaszcz. Przypadła do Ramzesa i zawisła mu na szyi, szepcząc:
 — To ty, panie?... to ty?... Jakże długo czekałam!...
 Faraon poczuł, że wysuwa mu się z objęć, więc wziął ją na rękę i zaniósł do altany. W tej chwili spadł z niego płaszcz. Ramzes przez chwilę ciągnął go, lecz wkońcu — zostawił.