Strona:PL Bolesław Prus - Faraon 03.djvu/196

 — Owszem, niech rzucają kamyki do dzbana — rozstrzygnął pan. — Serce moje jest czyste, a zamiary niezłomne.
 Święci Mefres i Herhor zamienili spojrzenia.
 Nadzorca Labiryntu, w asystencji dwu jenerałów, zaczął obchodzić ławy i wręczać delegatom po dwa kamyki: czarny i biały. Biedacy z pospólstwa byli bardzo zmieszani, widząc przed sobą tak wielkich dostojników. Niektórzy chłopi upadali na ziemię, nie śmieli brać gałek i z wielką trudnością pojmowali, że mogą do dzbana rzucić tylko jeden kamyk: czarny lub biały.
 — Ja przecie chciałbym dogodzić bogom i jego świątobliwości... — szeptał stary pastuch.
 Wkońcu udało się dostojnikom wytłomaczyć, a chłopom zrozumieć: czego od nich żądano. I zaczęło się oddawanie głosów. Każdy delegat przychodził do dzbana i wpuszczał swój kamyk w taki sposób, że inni nie widzieli, jakiej barwy gałkę rzuca.
 Przez ten czas wielki skarbnik, klęcząc za tronem, szeptał do władcy:
 — Wszystko zgubione!... Gdyby głosowali jawnie, mielibyśmy jednomyślność; ale teraz, bodaj mi ręka uschła, jeżeli w dzbanie nie znajdzie się ze dwadzieścia białych kamyków!...
 — Uspokój się, wierny sługo — z uśmiechem odparł Ramzes. — Mam pod ręką więcej pułków, aniżeli będzie głosów przeciw nam.
 — Ale poco to?... poco?... — wzdychał skarbnik. — Przecież bez jednomyślności nie otworzą nam Labiryntu...
 Ramzes wciąż uśmiechał się.
 Skończyła się procesja delegatów. Nadzorca Labiryntu podniósł dzban i jego zawartość wysypał na złotą tacę.
 Na dziewięćdziesięciu jeden głosujących było osiemdziesiąt trzy kamyków czarnych, a tylko osiem białych.
 Jenerałowie i urzędnicy struchleli, arcykapłani patrzyli na