Strona:PL Bolesław Prus - Faraon 03.djvu/206

 — Poddajmy się jego świątobliwości?... — spytał ironicznie Mefres. — Na to zawsze będziecie mieli czas!...
 — Ale my chcielibyśmy dowiedzieć się czegoś o środkach obrony... — rzekł nomarcha Sebes.
 — Bogowie ocalą swoich wiernych — odpowiedział Herhor.
 Nomarcha Aa załamał ręce.
 — Jeżeli mam otworzyć moje serce, to i mnie dziwi wasza obojętność — odezwał się najwyższy sędzia. — Prawie całe pospólstwo jest przeciw nam...
 — Pospólstwo, jak jęczmień na polu, idzie za wiatrem — rzekł Herhor.
 — A wojsko?...
 — Któreż wojsko nie upadnie przed Ozyrysem?
 — Wiem — przerwał niecierpliwie nomarcha Aa — ale nie widzę ani Ozyrysa, ani tego wiatru, który do nas zwróci pospólstwo... Tymczasem faraon już dziś przywiązał ich do siebie obietnicami, a jutro wystąpi z darowizną...
 — Od obietnic i podarunków mocniejszą jest trwoga — odparł Herhor.
 — Czego oni mają się bać?... Tych trzystu żołnierzy, jakich mamy?
 — Ulękną się Ozyrysa.
 — Ale gdzież on jest?... — pytał wzburzony nomarcha Aa...
 — Zobaczycie go wszyscy. A szczęśliwym byłby ten, ktoby na ów dzień oślepnął.
 Słowa te wypowiedział Herhor z takim niezachwianym spokojem, że w zgromadzeniu zaległa cisza.
 — Ostatecznie cóż jednak robimy?... — spytał po chwili najwyższy sędzia.
 — Faraon — mówił Herhor — chce, ażeby lud napadł na świątynie 23-go. My zaś musimy sprawić, aby napadnięto nas 20-go Paofi.