Strona:PL Bolesław Prus - Faraon 03.djvu/209

 — Spojrzyj tu — mówił Mefres, zbliżając do Lykona kryształ. — Czy widzisz tego, który porwał Kamę?...
 Grek zerwał się z krzesła z zaciśniętemi pięściami i śliną na ustach.
 — Puśćcie mnie!... — wołał chrapliwym głosem. — Puśćcie mnie, abym napił się jego krwi...
 — Gdzież on jest teraz?... — pytał Mefres.
 — W pałacyku, w stronie ogrodu najbliższej rzeki... Jest z nim piękna kobieta... — szeptał Lykon.
 — Nazywa się Hebron i jest żoną Tutmozisa — podpowiedział Herhor. — Przyznaj, Mefresie — dodał — że, ażeby o tem wiedzieć, nie trzeba podwójnego wzroku...
 Mefres zaciął wąskie usta.
 — Jeżeli to nie przekonywa waszej dostojności, pokażę coś lepszego — odparł. — Lykonie, znajdź teraz zdrajcę, który szuka drogi do skarbca Labiryntu...
 Śpiący Grek usilniej wpatrzył się w kryształ i po chwili odpowiedział:
 — Widzę go... Jest odziany w płachtę żebraka...
 — Gdzie on jest?...
 — Leży na dziedzińcu oberży, ostatniej przed Labiryntem... Z rana będzie tam...
 — Jak on wygląda?...
 — Ma rudą brodę i włosy... — odpowiedział Lykon.
 — A co?... — spytał Mefres Herhora.
 — Wasza dostojność masz dobrą policję — rzekł Herhor.
 — Ale zato dozorcy Labiryntu źle go pilnują! — mówił gniewnie Mefres. — Jeszcze dziś w nocy pojadę tam z Lykonem, aby ostrzec miejscowych kapłanów... Lecz gdy uda mi się ocalić skarb bogów, wasza dostojność pozwolisz, że ja zostanę jego dozorcą...
 — Jak wasza dostojność chcesz — odparł Herhor obojętnie. A w sercu swem dodał:
 „Nareszcie pobożny Mefres zaczyna pokazywać zęby i pa-