Strona:PL Bolesław Prus - Faraon 03.djvu/234

 Niezmierny krzyk wydarł się ze stu tysięcy piersi. Szturmujący do bramy rzucili belki, chłopi upadli na ziemię...
 — Oto nadszedł dzień sądu i śmierci!... — zawołał jękliwy głos w końcu ulicy.
 — Bogowie!... litości... święty mężu, odwróć klęskę!... — zawołał tłum.
 — Biada wojskom, które spełniają rozkazy bezbożnych naczelników!... — zawołał wielki głos ze świątyni.
 W odpowiedzi — już cały lud upadł na twarz, a w dwu pułkach stojących przed świątynią powstało zamieszanie. Szeregi połamały się, żołnierze poczęli rzucać broń i bez pamięci uciekać w stronę rzeki. Jedni, pędząc jak ślepi, wśród ciemności rozbijali się o ściany domów; inni padali na bruk, deptani na śmierć przez swoich towarzyszów. W ciągu paru minut, zamiast zwartych kolumn wojska, leżały na placu porozrzucane włócznie i topory, a przy wejściu do ulic piętrzyły się stosy rannych i trupów.
 Żadna przegrana bitwa nie skończyła się podobną klęską.
 — Bogowie!... bogowie!... — jęczał i płakał lud — zmiłujcie się nad niewinnymi...
 — Ozyrysie!... — zawołał z tarasu Herhor — ulituj się i ukaż oblicze swoje nieszczęśliwemu ludowi...
 — Po raz ostatni wysłucham modlitwy moich kapłanów, bom jest miłosierny!... — odpowiedział nadludzki głos ze świątyni.
 I w tejże samej chwili ciemność pierzchnęła, a słońce odzyskało swój blask.
 Nowy krzyk, nowy płacz, nowe modlitwy rozległy się między tłumem. Pijani radością ludzie witali zmartwychwstające słońce. Nieznajomi padali sobie w objęcia, kilka osób zmarło, a wszyscy na klęczkach pełzali do świątyni, aby całować jej błogosławione mury.
 Na szczycie bramy stał najdostojniejszy Herhor, zapatrzony