Strona:PL Bolesław Prus - Faraon 03.djvu/256

 — Jeżeli mówicie prawdę — rzekł wreszcie naczelnik policji — nie będziemy wam przeszkadzali. Owszem, pożyczymy go wam na chwilę, gdy wpadnie w nasze ręce...
 — Przysięgacie?
 — Przysięgamy...
 — No, to możemy iść razem...
 Przyłączyli się, ale — Grek zniknął im z oczu.
 — Przeklęty!... — zawołał naczelnik policji — znowu umknął...
 — Znajdzie się — odparł dozorca z Labiryntu — a może nawet tędy będzie wracał.
 — Pocóżby szedł do królewskiego ogrodu? — spytał naczelnik.
 — Arcykapłani używają go do jakichś swoich interesów, ale on wróci do świątyni, wróci!... — mówił dozorca.
 Postanowili tedy czekać i działać wspólnie.
 — Trzecią noc marnujemy! — rzekł jeden z policjantów, ziewając.
 Owinęli się w burnusy i legli na trawie.

 Natychmiast po wyjeździe Tutmozisa, czcigodna pani Nikotris, milcząc, z zaciśniętemi z gniewu ustami, opuściła komnaty syna. A gdy Ramzes chciał ją uspokoić, ostro przerwała mu:
 — Żegnam faraona i proszę bogów, ażeby pozwolili mi jutro powitać cię jeszcze jako faraona...
 — Wątpisz o tem, matko?
 — O wszystkiem można zwątpić wobec człowieka, który słucha rad szaleńców i zdrajców!...
 Rozeszli się, oboje zagniewani.
 Wkrótce jego świątobliwość odzyskał dobry humor i wesoło rozmawiał z dostojnikami. Ale już o szóstej począł go trapić niepokój.
 — Tutmozis powinienby przysłać do nas gońca... — mówił