Strona:PL Bolesław Prus - Kłopoty babuni.djvu/027

gimnastycznych wzmocnił swoje muskuły, a przez pokonywanie trudności zaostrzył swoją odwagę, bez której...
 — Sociu, niegodziwcze! — nagle krzyknęła rozgniewana babka — jak śmiesz w tej chwili muchy łapać, kiedy pan Postępowicz takie ładne rzeczy gada o tobie?
 — No, to cóż z tego?... ja mogę łapać i mogę słuchać! — odparł bezczelny wyrostek, miażdżąc w ogromnych palcach biednego owada.
 — Ładnie pan go wyuczył przez wakacje, panie Postępowiczu! — zawołała staruszka.
 — Zbyt wiele już pisałem o ważności początkowego wychowania, abym miał na podobny zarzut odpowiadać! — rzekł wyniośle literat i, ukłoniwszy się z przygnębiającą powagą — wyszedł.
 Westchnąłem, myśląc, jak cichym był mój domek wczoraj o tej porze...
 — No, a co teraz będzie, pułkowniku? — zapytała staruszka, chcąc widocznie na moje barki przenieść jakąś część literackich gromów.
 — Dalibóg, że nie wiem!...
 — Widzisz, a ja wiem. Pojedziemy wszyscy czworo do miasta jutro skoro świt; tam się cośniecoś uradzi.
 — Jutro?... A bójże się Boga, majorowo, taż ja mam gospodarstwo.
 — To głupstwo! Za parę dni wrócisz, zrobiwszy dobry uczynek dla sieroty i wdowy. Ty tam masz tylu znajomych, tobie chętniej poradzą.
 — Babciu! mnie jeść chce się — wtrącił wnuczek.
 — No, to i cóż? Pójdź, serce, do kucharza i zadysponuj sobie. U pułkownika to jak we własnym domu rób sobie — zakonkludowała babka.
 Drobna ta okoliczność zachęciła mnie do wyjazdu; rzekłem więc:
 — Pozwolisz, majorowo, że cię na godzinkę pożegnam,